ماهنامه موعود46

جنگ صلیبی

اسماعیل شفیعی سروستانی

رمضان 492 ق.

قاضی ابوسعد هروی، بدون عمامه و با سر تراشیده به نشانه عزاداری، فریادزنان وارد بارگاه وسیع خلیفه می شود. انبوهی از همراهان پیر و جوان به دنبال او می آیند و با هیاهو گفته های او را تأیید می کنند و همانند او منظره خشم?آلود ریشهای آشفته و سرهای تراشیده را عرضه می دارند. تنی چند از اهل بارگاه سعی می کنند قاضی را آرام سازند، اما او با حرکتی تحقیرآمیز آنان را کنار می زند و قاطع و مصمم به وسط تالار می رود و با فصاحت واعظی پرشور از فراز منبر، حضار را بی توجه به شأن و مقامشان مورد خطاب قرار می دهد:

چگونه روامی دارید که در سایه امنیتی سعادت?بار، مانند گلهای باغ در زندگی سبکسرانه و زودگذر، چرت بزنید و از دنیا غافل باشید و برادران شامی شما جز در میان سرگین شترها و امعاء و احشای کرکسها جایی برای زیستن نداشته باشند؟ چه خونهایی که ریخته نشد! چه دوشیزگان زیبایی که مجبور نشده اند از فرط شرم چهره هایشان را با دست بپوشانند! آیا اعراب غیور از این اهانتها خشنودند؟ آیا ایرانیان دلیر تن به این بی آبرویی ها می دهند؟

وقایع?نگاران عرب می نویسند:

این خطابه اشک از دیدگان جاری می ساخت و بر دلها چنگ می زد.

همه حضار از شدت گریه تکان می خوردند. اما هروی خواهان هق هق گریه آنان نیست و فریاد می زند:

بدترین سلاح مرد این است که از شمشیرها آتش جنگ برخیزد و او اشک بریزد.

روز جمعه، 22 شعبان سال 492 ق.